Βασικό ζητούμενο για
κάθε τόπο είναι, βεβαίως, η οικονομική ανάπτυξη. Η δυνατότητα παραγωγής
και κατανάλωσης αγαθών έχει καταστεί σήμερα ο πρωταρχικός στόχος κάθε
οργανωμένης κοινωνίας. Η διαδικασία όμως
επίτευξης του στόχου αυτού γίνεται με ένα τρόπο, που… ζουγκλοποιεί την ανθρωπότητα. Οι διαδικασίες είναι τέτοιες, που κάποιοι
λίγοι ισχυροποιούνται και οι
περισσότεροι είναι αδύναμοι και σε συνεχή ανάγκη. Η διανομή των αγαθών, είτε
παρέχονται από τη φύση είτε με την
ανθρώπινη παρέμβαση, γίνεται με ένα εντελώς άδικο και άνισο τρόπο. Η κοινωνία μοιάζει με ζούγκλα και ισχύει
πάντα το δίκαιο του ισχυρότερου. Οι συγκρούσεις και ο αγώνας και ο ανταγωνισμός δεν έχουν τέλος. Τα μοναδικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ως έμβιου όντος,
αμβλύνονται. Θα περίμενε κανείς,
ότι η
βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου θα τον βοηθούσε, να αναπτύξει κοινωνίες συνύπαρξης και όχι
ύπαρξης, αλλά ο στόχος αυτός
είναι πολύ μακριά ακόμη. Η κατάσταση έχει διαμορφωθεί έτσι, ώστε τις τύχες των
κοινωνιών να τις καθορίζουν λίγοι και δυστυχώς οι υπόλοιποι και περισσότεροι να
ακολουθούν εκόντες, άκοντες. Οι κατά καιρούς διατυπωμένες αξίες, με βάση τις
οποίες, θα έπρεπε να διαβιεί ο άνθρωπος, και το πεπερασμένο του χρόνου και του
χώρου της ανθρώπινης ύπαρξης, περισσότερο μένουν σε φιλοσοφικό επίπεδο και πολύ
λιγότερο μπαίνουν σε εφαρμογή και αυτό γίνεται με θυσίες τις περισσότερες φορές.
Βέβαια,
ο τρόπος, με τον οποίο λειτουργεί η κοινωνία σήμερα, είναι πολύ
περίπλοκος και έχουν γίνει και γίνονται ατέλειωτες συζητήσεις για αυτό, χωρίς
να έχει βγει ένα ασφαλές συμπέρασμα μέχρι τώρα. Πάντοτε, το «τι δέον
γενέσθαι», είναι ζητούμενο. Είναι όμως παραδεκτό, ότι μια συνέπεια του γενικότερου μοντέλου, που
ακολουθείται, είναι και η οικονομική κρίση,
η οποία πλήττει τις δυτικές κοινωνίες και όχι για πρώτη φορά. Με ιδιαίτερη δε
σφοδρότητα πλήττει την Ελλάδα των αμαρτιών και των πλημμελημάτων.
Είναι απολύτως λογικό, η
οικονομική ανάπτυξη ενός τόπου να
βασίζεται στις δυνατότητες, που παρέχει ο ίδιος ο τόπος και οι άνθρωποί του. Συμβαίνει όμως πολλές φορές, να παραβλέπονται
οι δυνατότητες ενός τόπου και χρησιμοποιείται αυτός για οικονομική δραστηριότητα, που εξυπηρετεί
αλλότρια συμφέροντα. Όχι μόνο παραβλέπονται, αλλά δεν λαμβάνονται
υπ’ όψιν το συμφέρον των κατοίκων, το φυσικό περιβάλλον και γενικότερα όλα τα
χαρακτηριστικά του τόπου προς επίτευξη ενός
σκοπού, που αφορά άλλους. Δηλαδή, χρησιμοποιείται ένας τόπος, όχι από
και για τους κατοίκους, αλλά από άλλους και για άλλους. Ελάχιστοι ντόπιοι
κάτοικοι και ελάχιστα επωφελούνται. Στην
Αφρική αυτό συμβαίνει από την εποχή της
αποικιοκρατίας με πολύ πιο άγριο τρόπο, αφού εκεί οι δραστηριότητες στοχεύουν στην εκμετάλλευση των φυσικών
πόρων. Θα περίμενε κανείς, ότι οι κάτοικοι των
χωρών της Αφρικής, με τους
σημαντικούς φυσικούς πόρους, θα είχαν ένα ανεπτυγμένο επίπεδο
διαβίωσης. Στην πραγματικότητα όμως
λιμοκτονούν και έχουν υποβαθμισμένη
ανθρώπινη υπόσταση.
‘Όπως το άτομο
χρειάζεται ένα σκοπό στη ζωή του, για να πάρει νόημα η ζωή αυτή, για να
συντονίζει όλες του τις προσπάθειες προς μια ενιαία κατεύθυνση και να το βοηθά
εντείνοντας τις δυνάμεις του , να γίνεται ολοένα καλύτερο, το ίδιο και ένας
λαός. Αλλιώς, άτομο και λαός αφήνονται στην τύχη τους και ζουν ζωή της στιγμής,
χωρίς προοπτική κι ελπίδα για πρόοδο πραγματική. Όπως, όμως, στο άτομο ο σκοπός
της ζωής του είναι δυναμογόνος, όταν πηγάζει από μέσα, από τις δικές του
ανάγκες και δυνατότητες, έτσι και για το λαό. Κι αυτόν μπορεί να τον συγκινήσει
και να τον εμπνεύσει μονάχα ένα ιδανικό, που ριζώνει στο δικό του χώμα και στη
δική του φυσική ζωή. Ιδανικό δηλαδή , που πηγάζει από την ιστορία του και τη
ζωντανή του παράδοση, που ταιριάζει με τη ψυχολογία του, με τον τόπο του και
τις ανάγκες, που δημιουργεί! Να είναι σε
θέση να κρίνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι υπεύθυνα τα προβλήματα, που τους
παρουσιάζει η ατομική και ομαδική ζωή τους. Χωρίς να παρασύρονται σαν άβουλη
αγέλη από τον πρώτο δυνατό, η δημαγωγό της ημέρας. Άνθρωποι ικανοί να
εξασφαλίζουν οι ίδιοι με την προσωπική τους εργασία τους υλικούς όρους της ζωής
τους και όσα χρειάζονται για να κρατιέται η ανθρώπινή τους αξιοπρέπεια. Όπως τα
άτομα διαφέρουν μεταξύ τους, έτσι και οι λαοί. Τις διαφορές αυτές δεν τις
αρνείται το Ανθρωπιστικό ιδανικό, αρνείται,
όμως, το χωρισμό των λαών σε λαούς κυρίων και λαούς σκλάβων ή λαούς, που πρέπει
να εξοντωθούν. Γι αυτό οι λαοί έχουν την ανθρώπινή τους αξία κι έχουν το ίδιο
δικαίωμα να ζήσουν ανθρώπινα και ν’ αναπτύξουν τον εαυτό τους ελεύθερα, όπως
διετύπωσε και μας άφησε πνευματική κληρονομιά …ο Αλέξανδρος Δελμούζος!
Αιτία για τη φιλοσοφική διάθεση των πιο πάνω
είναι η κατάσταση, που ζούμε αυτήν την περίοδο στη βόρεια και ιδιαίτερα
στη Βορειοκεντρική Εύβοια, για την οποία η οικονομική κρίση άρχισε πριν από 20
σχεδόν χρόνια και τα τελευταία χρόνια είναι πολύ πιο έντονη. Η Βορειοκεντρική
Εύβοια, μέχρι πριν μερικές δεκαετίες,
στήριζε την ύπαρξή της κυρίως στη
γεωργοκτηνοτροφία, όπως, άλλωστε, οι περισσότερες περιοχές στην Ελλάδα. Όμως είχε και έχει την τύχη να κρύβει στο
υπέδαφός της ένα πολύτιμο υλικό, τον Μαγνησίτη,
(λευκόλιθο), του οποίου η εκμετάλλευση και μερική επεξεργασία είχαν αρχίσει
υποτυπωδώς στα τέλη του 19ου αιώνα με πολλές διακυμάνσεις ύφεσης και
ανάπτυξης. Δηλαδή τα τελευταία 100 χρόνια ένα μέρος της οικονομικής
δραστηριότητας στηρίχθηκε στον Μαγνησίτη. Από το 1960 και μετά η εκμετάλλευση
αυτή άρχισε να εντείνεται με έναν ανορθόδοξο
και σπάταλο τρόπο, με αποτέλεσμα να αλλάξει, άρδην, το σκηνικό. Η γεωργοκτηνοτροφία κατάντησε πάρεργο για πολλούς και το σύνολο του πληθυσμού εστιάστηκε στον
Λευκόλιθο. Υπήρξε δε και προσέλκυση
σημαντικού αριθμού μη Ευβοέων. Το πάρτυ,
όμως, ήταν σύντομο, κράτησε μόνο 30 χρόνια.
Παρά τις προσπάθειες της τελευταίας
δεκαετίας, του περασμένου αιώνα, η οριστική κατάρρευση ήλθε το 2000. Τα
αποθέματα δεν έχουν ακόμη τελειώσει, αλλά η κατάρρευση ήταν αποτέλεσμα και
εσωτερικών αλλά και εξωτερικών παραγόντων.
Εκτός από την απασχόληση, ο τόπος γενικότερα δεν ωφελήθηκε. Κανένα δείγμα της ευημερίας, που
προηγήθηκε, δεν υπάρχει σήμερα.
Ούτε ένα αξιόπιστο οδικό δίκτυο δεν κατασκευάστηκε, ούτε ένα σημαντικό λιμάνι
στην πλευρά του Αιγαίου. Το καλό είναι,
ότι οι μεγάλοι ανοικτοί χώροι εξόρυξης
έχουν μετατραπεί σε όμορφες μικρές λίμνες. Οι όχθες των λιμνών και οι μεγάλοι
χωμάτινοι όγκοι καλύπτονται από βλάστηση, χάρις στην εντυπωσιακή δυνατότητα
φυσικής αναγέννησης, που διαθέτει ο τόπος μας.
Αμέσως μετά το οριστικό κλείσιμο των μεταλλείων ο τόπος βυθίστηκε σε τέλμα. Εναλλακτικές
λύσεις δεν υπήρχαν, και ο μαρασμός ήταν η συνέπεια.
Η Εύβοια αποτελεί τμήμα ενός κράτους, οι κυβερνήσεις του οποίου, θα έπρεπε να
δημιουργούν προϋποθέσεις, ώστε μια
τοπική κοινωνία να στηρίζεται και να ανοίγει καινούργιους δρόμους και να προχωρά με σταθερότητα και σιγουριά. Αυτά όμως είναι ονειροπόλες σκέψεις, γατί
τέτοια κυβέρνηση δεν υπήρξε ποτέ. Όσο ξαφνιασμένοι και σαστισμένοι ήταν οι
παράγοντες και κάτοικοι της περιοχής, άλλο τόσο ήταν και οι κυβερνώντες. Καμιά
πρόταση και καμιά ενέργεια. Όλοι
περιμένουν το «θαύμα;». Ήρθε και η
γενικότερη κρίση και τώρα η κατρακύλα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Στην ευρύτερη
περιοχή υπήρξαν δειλά βήματα προς τη γεωργική παραγωγή και τον τουρισμό, χωρίς καμία, όμως, βοήθεια από την κεντρική
διοίκηση και καμιά βελτίωση στις υποδομές.
Το τραγικό είναι, ότι
πολλοί εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να
πιστεύουν, ότι η μόνη λύση στο πρόβλημα είναι ο προσανατολισμός σε, οιασδήποτε
μορφής, Βιομηχανική δραστηριότητα.
Δηλαδή στην υπόλοιπη Ελλάδα μόνο οι περιοχές, που έχουν βαριές βιομηχανίες ευημερούν, ενώ οι υπόλοιπες
λιμοκτονούν και «εκλιπαρούν» για μια βαριά βιομηχανική εγκατάσταση στη περιοχή
τους! Όλοι γνωρίζουν, ότι τα πράγματα
είναι διαφορετικά. Οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις δεν είναι επιθυμητές,
γιατί συνεπάγονται σημαντική επιβάρυνση
του περιβάλλοντος, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής και ανασταλτικό παράγοντα για
άλλες δραστηριότητες, που θα μπορούσε να
προσφέρει ένας τόπος. Βεβαίως η
Βιομηχανική παραγωγή είναι απαραίτητη σήμερα
και είναι συνυφασμένη με τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Σε μια ευνομούμενη όμως πολιτεία θα πρέπει να
γίνεται σωστή χωροθέτηση των δραστηριοτήτων, ώστε αυτές να ταιριάζουν με τα χαρακτηριστικά
του κάθε τόπου. Στη πράξη… φορτώνουν
ανεπιθύμητες δραστηριότητες σε περιοχές, των οποίων οι κάτοικοι έχουν
αδυναμία. Αποστερημένοι, ίσως και
εσκεμμένα, από άλλες δυνατότητες, ώστε να δεχθούν εύκολα κάτι, που άλλοι δεν θα
δέχονταν.
Μια τέτοια κατάσταση
αντιμετωπίζουμε τώρα στη Βορειοκεντρική Εύβοια. Μια περιοχή με πλείστες
άλλες δυνατότητες ανάπτυξης «στριμώχνεται», να δεχθεί μια «Βιομηχανική Περιοχή»
δηλαδή ένα χώρο, στον οποίο εξ ορισμού
υπάρχει δυνατότητα οιασδήποτε δραστηριότητας, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις, που αυτή έχει στην ποιότητα
της ζωής των κατοίκων και τις άλλες δραστηριότητες τους και με αμφίβολα οικονομικά ανταλλάγματα. Εκμεταλλευόμενοι κάποιοι, αλλά και οι
κυβερνώντες την παρελθούσα Μεταλλευτική δραστηριότητα, με την απαραίτητη
Βιομηχανική επεξεργασία του υλικού, (αποδεκτή και συνυφασμένη με τον τόπο) και
την επελθούσα ένδεια προσπαθούν να περάσουν την ιδέα, ότι η η Βορειοκεντρική
Εύβοια είναι ζώνη Βιομηχανικών δραστηριοτήτων και ότι η ίδρυση της ΒΙ.ΠΕ. είναι
ο μόνος τρόπος για να μετατραπεί σε «παράδεισο» ο τόπος. Μια καθαρά μη κεντρική περιοχή χαρακτηρίζεται «Βιομηχανικό κέντρο»,
αλλοιώνοντας τελείως τα διαφορετικά φυσικά χαρακτηριστικά της.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε διαφορετικούς
δρόμους για ανάπτυξη με τα δεδομένα της σύγχρονης κοινωνίας. Σημαντικό και μοναδικό πλεονέκτημα της περιοχής
είναι το εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον, από τα λίγα που
υπάρχουν στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με τη μικρή απόσταση από τα μεγάλα αστικά
κέντρα (Χαλκίδα, Αθήνα) και το γεγονός ότι δεν βρίσκεται στον κεντρικό άξονα
της χώρας. Όποιος ταξιδεύει ανά την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό διαπιστώνει,
ότι ζούμε σε μια περιοχή της Γής με
φυσικό περιβάλλον, που δύσκολα συναντά κανείς. Οι δυνατότητες στον Τουριστικό τομέα και τον τομέα Γεωργικής
παραγωγής είναι μεγάλες αλλά ανεκμετάλλευτες.
Είναι περίεργο και τραγικό συνάμα αυτό, που συμβαίνει. Η Β. Εύβοια
αποτελεί μαζί με την Ανατολική Μαγνησία (Πήλιο) και τις Βόρειες Σποράδες ένα τρίπολο
γεωγραφικού συστήματος με ιδιαίτερα
χαρακτηριστικά, που ευνοούν την Τουριστική ανάπτυξη και τις δραστηριότητες ήπιου χαρακτήρα. Δασοσκεπή βουνά,
πλούσια και ποικίλη χλωρίδα και πανίδα, ποτάμια και πηγές, όμορφες και πολλές
ακρογιαλιές. Τα βουνά και οι ρεματιές της Β. Εύβοιας αποτελούν, ίσως τον
σημαντικότερο βιότοπο για τη χαλέπιο
πεύκη και τον πλάτανο. Τα βουνά της καλύπτονται σε μεγάλο ποσοστό από δάση.
Όμως, ενώ οι δύο πρώτοι πόλοι έχουν αναπτυχθεί
ακριβώς με τη βοήθεια αυτών των χαρακτηριστικών, στη Β. Εύβοια, που είναι και
πιο κοντά στα αστικά κέντρα, η Τουριστική ανάπτυξη είναι ακόμα υποτυπώδης. Η
μικρή εξαίρεση της Αιδηψού δεν αλλάζει
την κατάσταση, γιατί, αφ΄ενός ο τουρισμός της Αιδηψού είναι ειδικός (ιαματικά
λουτρά), αφ’ ετέρου η επικοινωνία με την
Αιδηψό γίνεται κατ’ ευθείαν μέσω του κεντρικού οδικού άξονα της Χώρας και δεν
επηρεάζει την υπόλοιπη Βόρειο και ιδιαίτερα τη Βορειοκεντρική Εύβοια. Το Πήλιο
και οι Σποράδες αποτελούν προβαλλόμενο και από το κράτος Τουριστικό προορισμό,
ενώ η Β. Εύβοια, που θα μπορούσε να είναι εκτός από τουριστικός προορισμός και
τόπος εξοχικής κατοικίας, ακόμα και για τους Έλληνες, είναι άγνωστη.
Μπορεί η
Σκιάθος να «βουλιάζει» από τουρίστες, αλλά λίγα μίλια νοτιότερα η Β.
Εύβοια είναι «Terra incognita». Προφανώς
κανείς δεν θα σκεφτόταν να στήσει μια ΒΙ.ΠΕ. στο Πήλιο ή στη Σκιάθο. Το κάνει,
όμως, στην απέναντι τους ακτή την Β. Εύβοια. Ακόμη και η συγκοινωνία των Β. Σποράδων με το
κέντρο γίνεται μέσω της απέναντι ακτής του Β. Ευβοϊκού και όχι μέσω Β. Εύβοιας,
όπως γεωγραφικά θα ήταν εύλογο. Μια απόπειρα, που έγινε πριν μερικά χρόνια,
για σύνδεση των Β. Σποράδων, μέσω Β. Εύβοιας, απέτυχε σε ελάχιστο χρόνο. Η
«σκόπιμη;» έλλειψη ενός σύγχρονου και αξιόπιστου οδικού δικτύου αποστερεί την
δυνατότητα αξιοποίησης των δυνατοτήτων στο
Γεωργικό και Τουριστικό τομέα.
Με ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο στην Εύβοια το ταξίδι Αθήνα – Σκόπελος θα ήταν
μισής διάρκειας, απ’
ότι είναι σήμερα μέσω Αγ. Κωνσταντίνου. Επί πλέον παράλληλα με το φυσικό περιβάλλον,
οι αρχαιολογικοί χώροι, που αναμένουν την ανάδειξη, τα αρκετά γενικά και θεματικά μουσεία, τα θρησκευτικά κέντρα (μοναστήρια, προσκυνήματα) και κάθε είδους πολιτιστικές δραστηριότητες
μπορούσαν και μπορούν, να ενισχύσουν την τουριστική κίνηση.
Ο παραδοσιακός αλλά και θεμελιώδης για την ανθρώπινη ύπαρξη
γεωργοκτηνοτροφικός τομέας σε συνδυασμό με μικρές μονάδες μεταποίησης και
τυποποίησης θα μπορούσε να ενδυναμώσει την οικονομική δραστηριότητα. Δυστυχώς,
ο τομέας αυτός παραπαίει ανάμεσα στις επιδοτήσεις και τους μεσάζοντες και δεν
μπορεί να αναδειχθεί. Οι λίγοι άνθρωποι,
που απασχολούνται ακόμα στον τομέα αυτό, είναι πλήρως απογοητευμένοι και αντιμετωπίζουν
αδιέξοδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα
είναι το ελαιόλαδο. Η Β. Εύβοια
παράγει σημαντικές ποσότητες λαδιού πολύ καλής ποιότητας. Χωρίς οργανωμένο
σύστημα αρχικά εξασφάλισης της ποιότητας
και στη συνέχεια της τυποποίησης και προώθησης του ελαιολάδου το προϊόν
είναι άγνωστο. Οι παραγωγοί αρκούνται στη μικρή επιδότηση και γίνονται έρμαια
των μεσαζόντων, που αγοράζουν το λάδι σε εξευτελιστικές τιμές.
Τα Μεταλλεία είναι επίσης μια
προοπτική. Το μετάλλευμα όμως είναι ένα προϊόν, που απευθύνεται
στη διεθνή αγορά και επηρεάζεται πολύ έντονα από τις διακυμάνσεις της αγοράς
αλλά και τα εσωτερικά προβλήματα της
παραγωγής. Τα αποθέματα δεν είναι
ανεξάντλητα και αργά ή γρήγορα θα τελειώσουν. Αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, η
εκμετάλλευση των μεταλλείων είναι μια καλή προοπτική, αλλά πρέπει να αποτελούν
μέρος της ανάπτυξης και δεν θα πρέπει πάλι ολόκληρη η περιοχή να στηρίζεται
μόνο σ’ αυτά. Δεν πρέπει και δεν μπορεί
να επαναληφθεί το λάθος της ανεξέλεγκτης και σπάταλης εκμετάλλευσης. Είναι
απαραίτητο, η εκμετάλλευση να γίνεται με ορθολογιστικό τρόπο και σεβασμό στο
περιβάλλον
Αντί όλων αυτών η Βορειοκεντρική Εύβοια
και κατά συνέπεια όλη η Βόρεια Εύβοια
γίνεται τόπος βιομηχανικών δραστηριοτήτων. Το σπουδαίο είναι, ότι κανείς
δεν ξέρει, τι πρόκειται ακριβώς να
γίνει. Το νομοθετικό πλαίσιο προβλέπει, ότι σε μια ΒΙ.ΠΕ. μπορούν να
δημιουργηθούν εγκαταστάσεις με σημαντική επιβάρυνση στο περιβάλλον και την
ποιότητα ζωής των κατοίκων. Η σύγχυση είναι μεγάλη. Η υπάρχουσα ένδεια
δημιουργεί οπαδούς της ιδέας, αλλά και έντονη ανησυχία σε σκεπτόμενους
ανθρώπους. Πρώην υπάλληλοι των εταιρειών, που δραστηριοποιούνται στη περιοχή,
κατέχουν κυβερνητικά πόστα σε άμεση σχέση με τις επιδιωκόμενες δραστηριότητες
και προφανώς εξυπηρετούν τα πρώην και ενδεχομένως, νυν, αφεντικά τους. Ερωτήσεις γίνονται στη Βουλή και δίνονται
αόριστες απαντήσεις. Η συζήτηση πολλές φορές περιστρέφεται γύρω από την
νομιμότητα και όχι την ουσία. Αλλά η
νομιμότητα είναι κάτι σχετικό. Κάθε τι νόμιμο δεν μπορεί να θεωρείται και
ηθικό. Ακούγεται, ότι όλη η ιστορία αφορά την εκ νέου μεταλλευτική δραστηριότητα και λειτουργία
εγκαταστάσεων παραγωγής ενέργειας. Ακυρώθηκε η χρήση λιθάνθρακα και θα
χρησιμοποιήσουν, λένε, φυσικό αέριο. Οι γνωρίζοντες λένε, ότι γι’ αυτές τις
δραστηριότητες δεν χρειάζονται ΒΙ.ΠΕ.
Από την άλλη αναρωτιέται κανείς. Η μεταλλευτική δραστηριότητα είναι κάτι
φυσιολογικό και ευπρόσδεκτο για την περιοχή.
Σε τι όμως εξυπηρετεί μια μεγάλη
αυτοματοποιημένη μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μακριά και από τα
κέντρα διανομής του καυσίμου και μακριά από τα κέντρα διανομής της
ενέργειας. Όπως υπάρχουν ήδη μονάδες,
που λειτουργούν κοντά στον κεντρικό οδικό άξονα της χώρας, θα μπορούσε να
προστεθεί ακόμα μία. Αυτή η μη ξεκάθαρη
κατάσταση οδηγεί στη σκέψη, ότι σχεδιάζουν να κάνουν κάτι, που αλλού δύσκολα θα
μπορούσαν να κάνουν. Οι πιο ειδικοί
έχουν μιλήσει επανειλημμένα για ενδεχόμενες, μη αντιστρεπτές, επιπτώσεις στο
περιβάλλον, στις δυνατότητες ανάπτυξης άλλων δραστηριοτήτων και στη γενικότερη φυσιογνωμία της περιοχής.
Και μόνο όμως η λειτουργία, ενός
τεράστιου για τα ευρωπαϊκά δεδομένα,
ΘΗΣΦΑ (θερμοηλεκτρικός σταθμός φυσικού αερίου) δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε ένα
τόπο, που δεν τα αξίζει. Ένας
ΘΗΣΦΑ, πάνω από 300 ΜW, στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρείται μεγάλου μεγέθους και χαρακτηρίζεται με τους διεθνώς
αποδεκτούς όρους, «Μονάδα Υψηλής Όχλησης»
και «Μείζων Πηγή Ρύπανσης». Μπορούμε
να φανταστούμε τη Μονάδα των 1160ΜW, που πρόκειται να κατασκευαστεί,
(τετραπλάσιας ισχύος), στο μικρό μας
χώρο, που θα την κατατάσσαμε; Μόνο να σκεφθούμε, ότι χρειάζεται πολύ
μεγάλες ποσότητες γλυκού νερού, που θα αντληθούν από τον υδροφόρο
ορίζοντα, για να λειτουργήσει, καταλαβαίνουμε περί τίνος πρόκειται.
Διαφαίνεται, ότι ο τόπος μας
πρόκειται να θυσιαστεί. Οι επόμενες γενιές θα ζήσουν σε
μια άλλη τελείως διαφορετική και παραμορφωμένη περιβαλλοντικά, Β. Εύβοια με ένα αρνητικό ισοζύγιο για μας
τους Ευβοείς. Το λιγότερο, που θα έπρεπε να κάνουν οι ιθύνοντες, θα ήταν, να ενημερώσουν υπεύθυνα τον κόσμο. Η
εμπειρία έχει δείξει, ότι υπεύθυνοι δεν υπάρχουν. Ο καθένας από τη θέση του εξυπηρετεί
συγκεκριμένα και αποσπασματικά συμφέροντα, εκμεταλλευόμενος τη σύγχυση και την ένδεια των κατοίκων.
ΚΡΙΜΑ!
Επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι η εποχή της απληστείας και του
εγωκεντρισμού, αυτής της απάνθρωπης
διαχείρισης των αγαθών και της τόσης ανευθυνότητας, θα παρέλθει κάποτε. Εμείς με τους αγώνες μας , όπως μπορεί ο καθένας μας, θα
σηματοδοτήσουμε την εποχή του Ορθού
Λόγου και του Ανθρωπισμού για τη
χώρα μας
και για όλον τον κόσμο, ώστε να βρούμε τη χαμένη μας λάμψη, ως άνθρωποι
και τον…βηματισμό μας!
Γιάννα Κορέλη- Μπουλουγούρη
Γεωργός-Βιοκαλλιεργήτρια-Ψυχολόγος
Στροφυλιά Ευβοίας,
Τηλ. 2227093273 και 6945046767
www.
korelboul.blogspot.com
